Spełnij swoje marzenia

Czy da się, będąc już dorosłym człowiekiem, wrócić do tej radości życia i beztroski, którą odczuwaliśmy w dzieciństwie? Chwilami pozbyć nadmiaru pragmatyzmu, wyluzować i głębiej przyjrzeć swoim pragnieniom i potrzebom (czasem tak głęboko ukrytym)? Czy w dzisiejszym zabieganym świecie ktokolwiek przywiązuje jeszcze do tego wagę?

Jakiś czas temu postanowiłam wrócić do pewnego prostego ćwiczenia (za Julią Cameron) polegającego na wymienieniu dwudziestu rzeczy, które lubi się robić i zadaniu sobie pytań w odniesieniu do każdej z nich:

Płatne czy za darmo?

Drogie czy tanie?

W pojedynkę czy z kimś?

Ma związek z pracą?

Z fizycznym zagrożeniem?

Szybko czy powoli?

Umysł, ciało czy duchowość?

Wydaje mi się jednak, że aby ćwiczenie to przyniosło zamierzony efekt (przybliżyło nas do samych siebie, rozbudziło kreatywność i ułatwiło wyjście z rutyny) musi paść jeszcze jedno, według mnie najważniejsze, pytanie – realizacja jakiej naszej potrzeby za tym stoi? Swobody, świętowania, odnowy fizycznej, współzależności, integralności, zabawy czy wspólnoty duchowej?

***

Jakiś czas temu udało mi się wrócić do jeździectwa - czyli sportu który kocham od dziecka. Czy tylko sportu? Czy dotykanie miękkich chrap, zapach skórzanego siodła, tętent kopyt, parskanie i całkowita harmonia z koniem to jedynie wysiłek i technika? Czy coś, co jest na tyle ponadczasowe i od lat niezmienne, że staje się pewnego rodzaju dziedzictwem kulturowym można sprowadzić do jednego słowa: sport?

Tak więc wpadłam po uszy: ja matka (pracująca) małego dziecka wykorzystuję każdą wolną chwilę i wszystkie (odnawialne i nieodnawialne) zasoby, żeby trenować, siodłać, głaskać, klepać, skakać… tak, macie rację: odbywa się to kosztem odpoczynku (fizycznego), sprzątania, krzątania i gotowania.

I pomyśleć tylko, że wszystko zaczęło się tak niewinnie. Od zwykłej miłości do koni, która ni z tego, ni z owego pojawiła się u mnie w wieku 6 lat i trwała aż do pierwszej ciąży. Później w ferworze domowych obowiązków moja pasja została przygnieciona zmęczeniem, pracą i kurzem a następnie skrzętnie spakowana do pudełka i wyniesiona na strych razem z bryczesami, butami jeździeckimi i skórzanymi rękawiczkami. Taki koniec? Po latach tych wszystkich poszukiwań, pracy w stajni, proszenia rodziców i krzyków wymagających trenerów? Pozostaje już tylko oglądanie westernów, elfów na białych rumakach i wspominanie szumu wiatru?

Może i stało by się tak, gdyby nie obietnica, którą złożyłam sama sobie będąc jeszcze dzieckiem – że gdy będę dorosła i sama decydowała o sobie, dam sobie prawo do spełnienia swojego, największego wówczas, dziecięcego marzenia - jazdy konnej, która zawsze była dla mnie uosobieniem wolności i bliskiego kontaktu z przyrodą.

Przez długie lata wydawało mi się, że konie nie są mi do niczego potrzebne i gdyby nie powtarzające się sny w których szczęśliwa galopuję przez las z pewnością uwierzyłabym w to.

Nadarzyła się jednak okazja, ja ją wykorzystałam i uwierzcie mi - nie można wyrazić tego, czym jest spełnienie swojego dawnego, trochę zapomnianego już marzenia. To jak wejście do magicznego źródła, po czym stajemy się kilka lat młodsi…

A wszystko jeszcze przede mną...