Nienudna codzienność

Widzicie ukrytą w lesie drogę?

Czy jest według Was nuda?

Wróciłam właśnie ze spaceru (z Maliną w wózku) w deszczu bo stwierdziłam, że wolę zmoknąć niż nudzić się w domu (ubrania można w końcu wysuszyć a o powrót do równowagi psychicznej już trudniej). Deszcz zmienił wszystko: światło, wilgotność, zapachy i dźwięki (przeobrażając ciszę w szum).

Według Słownika Języka Polskiego PWN ‘nuda’ to uczucie przygnębienia, zniechęcenia, spowodowane bezczynnością, monotonią życia.

Dużo pisze się o depresji, ale o tym, że tylu nudziarzy wkoło nas? Że ciężko o ciekawą, ożywioną, inspirującą rozmowę? Prawie wszyscy borykają się  z nadmiarem obowiązków domowych i zawodowych, jednak pisząc o nudzie chodzi mi o ten specyficzny stan umysłu, który sprawia, że nie wiadomo kiedy wpada w głęboko wyżłobione koleiny rutyny i zaczynamy mówić i robić wciąż to samo, rezygnując z radości tworzenia, świeżości spojrzenia i poznawania czegoś nowego.

A cóż tam za rogiem?

Kiedy zaczynam odczuwać ten stan, czuję się jakbym dotarła do granic możliwości własnego umysłu. Uświadamiam sobie, że właśnie stoję przed wirtualnym murem (patrz zdjęcie powyżej) własnych ograniczeń i robię wszystko, żeby przejść na drugą stronę. Moje „nie mogę” i „mam ograniczenia” to cegiełki tej ściany a beznadziejne narzekanie to zaprawa murarska.

Aby zrobić zdjęcie wystarczy nacisnąć spust migawki - to nieduży wysiłek

Oczywiście, że każdy ma niedogodności, ale też prawdą jest, że niektórzy potrafią zrobić coś z niczego (czyli bez jakiś dużych nakładów finansowych) – napisać książkę, zostać mistrzem szydełkowych kwiatów czy zaangażować się w pomoc innym.

Jak ja sobie pomagam?

·        Wgłębiam się w temat – wgryzam w niego czując coraz większą ciekawość. Ostatnio jest to jeździectwo: czytam, trenuję, próbuję, analizuję, planuję… oraz Zakopane w okresie 20-lecia międzywojennego. Czuję się trochę jak (staromodna) student z ołówkiem i zakreślaczem w ręku.

·        Wróciłam do trenowania judo. Postanowiłam sobie, że kiedy będzie taka konieczność, to nawet wezmę ze sobą Malinę na zajęcia – najwyżej postoję z boku; takie wyjście to urozmaicenie, spotkanie z ludźmi i przestrzeń inna niż domowe pielesze.

·        Ćwiczę z Maliną na podłodze. Mam swój cykl treningowy rozpisany przez mojego męża na podstawie książki „Skazany na trening. Zaprawa więzienna” (tytuł adekwatny do sytuacji) a oprócz tego rozciągam się i ćwiczę z piłką.

·        Projektuję zmiany wystroju w domu. Lubię też porządkować czyli wyrzucać - to w końcu niezbędne przed przyjściem nowego. Kilka dni temu pozbyliśmy się stolika (przeszkadzał chłopakom podczas gry w piłkę ręczną) i jaką ulgę odczułam (i to bez kosztów)! Co następne? Wymienię zdjęcia wiszące na ścianie, zamontuję nową półkę na CD (które musiały ratować się ucieczką na szafę przed 1,5-roczną dziewczynką o zacięciu wspinaczkowym)…

·        Prowadzę Dyskusyjny Klub Książki ze współpracą z Instytutem Książki. Spotkania to świetna okazja, żeby podyskutować o czymś innym niż zazwyczaj się rozmawia. Poznaje się ludzi z zupełnie innej strony, wybiera tytuły „nie w swoim stylu” i poszerza własne horyzonty.

·        Myślę nad projektami (aktualnie nad trzema), które poprawią jakość życia w naszej miejscowości. Jeśli tylko się uda to napiszę o tym coś więcej.

·        Poznaję kulturę Skandynawii czytając o tym i marząc o wyprawie rowerowej po Norwegii i Szwecji. A nóż się uda…

Pomysłów jest dużo więcej – a wszystko po to, aby żyć pełnią życia i cieszyć tym, co mamy wokół siebie, rozsiewając przy okazji trochę radości wokół siebie.

A może ktoś podzieli się z nami swoimi propozycjami?