Plan idealnego dnia - jak działa

Czy udało Wam się zrobić plan idealnego dnia? Dla mnie nie było to łatwe zadanie. Myślę, że na początku może się ono wydać wręcz frustrujące i abstrakcyjne – zwłaszcza, kiedy kalendarz pęka w szwach i wydaje nam się, że wszystko jest niezmienne i z góry (a właściwie to przez kogo?) ustalone. Po co przy tym majstrować? Po co zmieniać? Czy jest to w końcu realne?

Czy w grafik współczesnego, nadążającego za życiem człowieka uda się jeszcze coś wcisnąć? A może nie o to do końca chodzi? Może bardziej o uporządkowanie, ustalenie priorytetów (które mogły się w międzyczasie zmienić), wyrzucenie aktywności zbędnych i już niepotrzebnych, nieaktualnych? Uproszczenie i osiągnięcie wewnętrznego spokoju?

Jak to wyglądało u mnie? Zaczęłam od ustalenie swoich potrzeb – tych, które były do tej pory niezrealizowane w stopniu, który by mnie satysfakcjonował. Jest to w moim przypadku potrzeba sportu, wspólnoty, autonomii, twórczości i rozwoju (klasyfikacja według Marshalla i Rosenberga). Prawie każde miejsce w którym się znajdujemy ma swoje wady i zalety, mocna i słabe strony – a ja nie chcę stale narzekać na te „słabości” bo wolę szukać nowych rozwiązań.

Na początku zupełnie nie miałam pomysłu, jak to wszystko wpleść w plan dnia, pogodzić ze sobą, jakich strategii użyć. Wcześniej wielokrotnie szukałam rozwiązań, które jednak nie do końca działały i były na początku wprowadzane trochę „na siłę”, na próbę. Testowałam więc ucząc się na błędach i wyciągając wnioski.

Po pewnym czasie (ku mojemu zdziwieniu) wszystko zaczęło się samo układać, dopasowywać oraz sortować i to właściwie prawie bez żadnego wysiłku – potrzebna była jedynie uważność i umiejętność patrzenia, wykorzystanie okazji i szczere chęci. Wyglądało na to, że wystarczyło określić swoje potrzeby, wiedzieć czego się konkretnie chce a niemożliwe, krok po kroku, stawało się możliwym.

Oto kilka z moich „cudów”, który wydarzyły się jeden po drugim: koleżanka zaprosiła mnie na wspaniały koncert, poznałam nową mamę, która tak samo jak ja jest fanką jeżdżenia z dzieckiem na rowerze, udało mi się ustalić godziny treningów jeździeckich, po burzy mózgów wytyczyłam nowe ścieżki rozwoju zawodowego…

Co teraz pozostaje? Konsekwencja, umiejętność cieszenia się z tego, co życie przyniosło, podążanie za tym, co dla mnie pożyteczne i dobre. Nad czym wciąż muszę pracować? Nad umiejętnością zmiany tempa i dostosowaniem go do sytuacji, ale przede wszystkim nad tym, żeby stare nawyki wymienić na nowe.

Zachęcam więc do próbowania, błądzenia i trafiania w sedno a o prawie przyciągania napiszę wkrótce...