Sztuka leniuchowania

Dzisiaj padną pytana, które ocierają się o sedno slow life’u. Pisałam już na ten temat w tekście o chorobie niedoczasu, ale najwyższa pora wrócić do tej sprawy ponownie. Pierwsze pytanie brzmi: Czym jest leniuchowanie?

W tym momencie następuje przerwa i moment na refleksję. Czy jesteście w stanie podać własną definicję?

Według Ulricha Schnabela „(…) to są te godziny, kiedy mamy poczucie, że jesteśmy panami swojego czasu, kiedy zamiast gonić za pieniędzmi, karierą czy sukcesem, staramy się dotrzeć do samych siebie i swojego przeznaczenia. Nie sprowadza się więc wyłącznie do odprężonego nicnierobienia. Leniuchujemy w trakcie różnych form aktywności: podczas inspirujących rozmów, gry, która całkowicie nas pochłania, wędrówek lub muzykowania, a nawet pracy. Krótko mówiąc, w tych momentach, które mają wartość same w sobie i nie poddają się nowoczesnej logice oceniania.”

Drugie pytanie właściwie nasuwa się samo: Po co potrzebne jest nam leniuchowanie? Aby odpowiedzieć na nie wystarczy przyjrzeć się sobie i swojemu zachowaniu, kiedy jesteśmy przemęczeni, w wiecznych napięciu i poczuciu permanentnego zagonienia. Jak wtedy zachowujemy się w stosunku do innych ludzi?

Czujemy przecież, że nasz czas stale się kurczy, i tęsknimy za tym, aby choć trochę poleniuchować – a jednocześnie niczego bardziej się nie lękamy jak właśnie bezczynności i nudy. Dotyczy to zarówno ludzi tkwiących w kieracie pracy, jak również – paradoksalnie – tych, którzy stracili pracę. Warto sobie uświadomić, że za „podleganie  nieustannemu stresowi oraz wyznawanie logiki osiągania <zawsze więcej i więcej> płacimy wysoką cenę.”

Pozostaje nam jeszcze odpowiedzieć na trzecie pytanie: Kiedy wpadamy (mimochodem) na najlepsze pomysły i rozwiązania problemów, które nas trapią?

Potwierdzone jest naukowo, że kiedy koncentrujemy się na swoich zadaniach i zaczynamy myśleć w sposób ukierunkowany, aktywność w określonych rejonach mózgu zawsze spada zamiast rosnąć. I odwrotnie: te rejony mózgu zaczynały być tak naprawdę aktywne podczas nicnierobienia.

Nie powinno zatem nas dziwić, że nasz własny geniusz zadziwi nas podczas koszenia trawy, kąpieli czy spaceru a nie podczas monotonnego przesiadywania przy biurku.

Teraz pora na poruszenie kwestii samego odpoczynku. Jeśli myślimy, że jesteśmy w stanie „nadrobić” naszą regenerację wyjeżdżając raz na pół roku na ekskluzywne wakacje – to jesteśmy w błędzie. To godziny tworzą dni, te z kolei tygodnie, miesiące i lata.

Warto jest się nauczyć celebrować każdą wolną chwilę TU I TERAZ. Należy również pamiętać, że to, co jest świetnym rozwiązaniem dzisiaj, nie musi być takim jutro.

Dla mnie dużym wytchnieniem jest robienie rzeczy oddzielnie i skupianie się tylko na jednej z nich. Praktycznie wygląda to tak: tylko spaceruję, tylko patrzę przez chwilę na padający i wirujący w powietrzu śnieg, tylko słucham muzyki i tylko piję kawę. Nie: jednocześnie piszę, zerkam na smartfona, słucham muzyki i kupuję nową bluzkę przez Internet. Nie: jednocześnie spaceruję, uczę się języka, odpisuję na wiadomości i komentuję posty.

Ten prosty zabieg pomoże Wam na regenerację ciała i ducha. A jak Wy najlepiej odpoczywacie na co dzień, „bez fajerwerków”? Zapraszam do dzielenia się z nami swoimi pomysłami – może staną się inspiracją dla innych.

Wszystkie cytaty pochodzą z książki: „Sztuka leniuchowania. O szczęściu nicnierobienia” Ulricha Schnabela.