Moja codzienność w szybkich czasach

Czy aby odciąć się od nadmiaru bodźców naprawdę musimy wyjechać gdzieś na odludzie? I co tak naprawdę chcemy osiągnąć spiesząc się?

Ostatnio korciło mnie, żeby przez nadchodzący rok zająć się tylko jedną rzeczą. Przeprowadzić eksperyment: jak to działa? Jak to jest zminimalizować i zarazem zintensyfikować nasze czynności? Pochłonąć się w pasji całkowicie?

Na stole leży niezapisany kalendarz na następny rok więc jeszcze wszystko przede mną. To ja będę planowała kolejne dni i tygodnie oraz dokonywać wyborów.

Problem jest w tym, że wybierając coś, musimy jednocześnie z czegoś innego zrezygnować. I zazwyczaj tego nie chcemy. Nie lubimy ograniczać się. Nasza współczesna, konsumpcyjna kultura nie przygotowała nas do tego i nawet nie zaproponowała takiego rozwiązania (jeśli już, to dochodzimy do tego sami).

Ostatnio piałam o sztuce koncentracji i wcielając kolejne ćwiczenia w praktykę obserwowałam własne reakcje na rozpraszacze.

Moja mała, 2-letnia córeczka jest moim najlepszym trenerem i mistrzem zarazem. Rozprasza mnie tak skutecznie, że banalne (z pozoru) odgrzewanie naleśników potrafi przemienić w wielozadaniowe pasmo abstrakcyjnych dla dorosłego człowieka czynności z którym jakoś muszę sobie poradzić.

Po takim maratonie w chwilach wytchnienia upajam się tylko piciem herbaty, tylko pisaniem i tylko siedzeniem – czuję tę kolosalną różnicę i nabieram siły na kolejne pomysły swojego dziecka. Kultywuję te momenty – są dla mnie bezcenne. Nie mam już zupełnie ochoty na multitasking i wiem, że tak naprawdę zdążę ze wszystkim, a jeśli nawet nie zdążę to świat nie zawali się tak od razu.

Siedzę więc teraz przy kominku, zanurzona w ciszy i czuję jak na odludziu, choć za ścianą śpią dzieci…