"Sezon zamkniętych serc" - moje wrażenia

Co prawda na początku wakacji postanowiłam zrobić sobie tygodniową przerwę od czytania, ale już drugiego dnia na mojej sofie (na której najczęściej wieczorami odpoczywam) urosła kusząca górka-konstrukcja z książek i magazynów…

Na książkę „Sezon zamkniętych serc” trafiłam przez bloga autorki – Wioletty Leśków-Cyrulik: My Slow Nice Life. Lubię go za normalność więc z ciekawością sięgnęłam również po książkę.

„Sezon…” zaczęłam czytać w letni i deszczowy wieczór; po intensywnym dniu, kiedy jedna kiepska wiadomość goniła drugą. Tego pierwszego dnia główna bohaterka Agnieszka (moja imienniczka) denerwowała mnie – jej sposób bycia, robienie problemów z niczego, fochy, dziwne reakcje… poza tym czułam się, jak wrzucona w środek spotkania towarzyskiego na którym nie bardzo mogę się połapać kto jest (z) kim.

Dużo myślałam o głównej bohaterce – dlaczego jest dla mnie tak irytująca; przyznaję, że trochę nie dawało mi to spokoju. Wiem, że to właśnie te cechy, których sami się przed sobą wypieramy drażnią nas u innych najbardziej, więc czekałam…  aby poznać ją lepiej i może przy okazji dowiedzieć się czegoś o sobie.

W międzyczasie bohaterowie wypili masę kawy i herbaty (a ja razem z nimi), rozmawiali, albo milczeli spacerując brzegiem huczącego morza a ja zaczęłam pomału rozumieć, jak bardzo każdy z nich walczy o swoją normalność i że jest to dla nas wszystkich wspólny mianownik. Życie nie jest przecież sprawiedliwe - o to, co jedni dostają „w pakiecie”, drudzy muszą walczyć. Puzzle związek – praca – rodzina – zdrowie – pieniądze ciężko jest ułożyć w idealny obrazek o perfekcyjnych proporcjach i każdy z czymś się boryka i to bynajmniej nie jest wstyd.

Ta książka przypomniała mi, żeby walczyć o siebie czyli swoje marzenia i potrzeby (w swoim własnym tempie), że jedynie przez działanie (czasem pomimo braku wiary) możemy coś zmienić, że nie należy kupować fochów innych ludzi (dzięki temu nie wchodzimy w toksyczną grę) i że najważniejszym meblem w domu, poza łóżkiem naturalnie, jest stół kuchenny z ciepłą herbatą (choć czasem i zimną kawą).

Teraz, po przeczytaniu całości już wiem, co mamy wspólnego z  Agą (i pozostałymi postaciami) a pozostałe trzy wieczory udało mi się spędzić w miłym i ciekawym towarzystwie. Swoją drogą, nasza bohaterka musi mieć w sobie to coś  skoro mężczyźni tak za nią przepadają… i może jest to właśnie jej autentyczność z tą całą unikatową niedoskonałością.

Polecam.