"Ostatnie dziecko lasu" - poczuj obfitość przyrodniczą

Zaczęłam właśnie czytać książkę „Ostatnie dziecko lasu”. Ani ja, ani moja rodzina nie mamy Zespołu Deficytu Natury o którym pisze autor Richard Louv, ale doskonale wiem jak bardzo ludzie boją się przyrody i z jakim dystansem mogą do niej podchodzić.

Nie możemy kochać ani chronić tego, czego nie znamy i to jest właśnie jeden z powodów dla których prowadzę tego bloga. Sama byłam świadkiem jak podczas prowadzonych przeze mnie zajęć przyrodniczych jedno z dzieci (wychowujących się w domu na wsi) schowało się z wrzaskiem (machając przy tym rękoma) pod stół przed mikroskopijnym robaczkiem, który wypadł ze świerkowej szyszki.

Co daje mi bliski kontakt z przyrodą? Pobudza wszystkie zmysły dając przy tym możliwość rozwijania inteligencji przyrodniczej (wrażliwości na przyrodę). Daje poczucie, że świat to jedna wielka galeria sztuki i doświadczenie nieskończonego piękna. Natura jest inspirująca i doskonała. Mówiąc prozaicznie: wystarczy spojrzeć na wzornictwo wkoło nas i komercjalizację przyrody  - zasłonki ze wzorem ważek, mydelniczka w kształcie muszli, kubek z opalizującym żuczkiem, fototapeta z lasem deszczowym… nieskończoność form, kolorów i niekończącym się źródłem nowych pomysłów.

Teraz i podczas wakacji jest właśnie świetna pora, żeby poczuć obfitość przyrodniczą. Kolory zaskakują, stają się wszechobecne i tworzą wielką księgą inspiracji.

Przyzwyczajeni do konwencjonalnej palety powtarzających się, modnych akurat w tym sezonie kolorów, zapominamy o całej gamie pozostałych i boimy się je łączyć.  Poszukaj ich w kwiatach, roślinach, kamieniach i sfotografuj z na tyle bliskiej odległości jak to tylko możliwe, przyjrzyj się również wielorakości kształtów i form. Może ożywi cię to trochę. Poza ty, nasze fotograficzne prace możemy wykorzystać do ozdoby ścian, jako prezent albo wzór na kubku lub koszulce – sami dzięki temu staniemy się kreatorami.

Ja uwielbiam robić zdjęcia makro bo nagle otwiera się przede mną nieznany dotąd świat – aby do niego dotrzeć wystarczy tylko ukucnąć, zastygnąć nieruchomo, zatrzymać się i wytężyć wzrok. No i nacisnąć spust migawki – ale naprawdę to już niewielki wysiłek. Cóż z tego, że niektóre są banalne… robienie ich jest dla mnie czystą przyjemnością.

Warto również porównać obfitość przyrodniczą do tej duchowej i otaczającej nas a która nie ma limitu. Przestańmy myśleć w kategoriach deficytu i nie bójmy się, że nadszarpniemy duchową obfitość. To przejaw skąpstwa wobec siebie, który ogranicza nasz dostęp do sztuki i pełni życia.

Zacznijmy żyć twórczo wiedząc, że wymaga to luksusu czasu, jaki zdołamy dla siebie wygospodarować  (choćby to był tylko kwadrans).

Zwróćmy też uwagę na skąpstwo dosłowne bo wydatki dość często nie odzwierciedlają naszego systemu wartości. Przepuszczamy gotówkę na rzeczy, których nie cenimy, a odmawiamy sobie tych, na których naprawdę nam zależy.