Post od kupowania

Czyli jak korzystać z własnych zasobów

C

zas przedświąteczny, przejścia zimy w wiosnę, rutynowych porządków wynikających z wewnętrznej potrzeby oczyszczenia i przewietrzenia, zbiegł się u mnie z przeczytaniem książki „Mniej. Intymny portret zakupowy Polaków” Marty Sapały. Dobrze się złożyło – dało do myślenia, pozwoliło jeszcze raz zrewidować poglądy i wprowadzić pewne działania w czyn.

Zaczęłam przyglądać się swoim zasobom, czyli zachomikowanym pa kątach zapasom. Chcę je zużyć, wykorzystać, odkryć na nowo, dostrzec, nacieszyć się i tym samym nie nastawiać na przez-moment-nowe, przez-moment-ładniejsze i przez-moment-atrakcyjniejsze.

Gdyby przyszło żyć mi bez zakupów (nie licząc tych żywnościowych) to jak długo mogłabym żyć w dobrostanie? Myślę, że do Świąt Bożego Narodzenia. Czy zdecydowałabym się na taki eksperyment?

W szafce łazienkowej wreszcie dostrzegłam lakiery do paznokci (w najróżniejszych kolorach i o różnych fakturach), peelingi, kremy do rąk, maseczki (czasem prezenty), zapomniane mydła w kostce o fikuśnych kształtach (których znów zaczęłam używać – zamiast tych w płynie). Przecież o wiele szybciej się kupuje, niż zużywa…

Zapas herbat: ziołowych, czarnych, zielonych – wszystkie wyjątkowe i czekające w kolejce do skosztowania.

Wczoraj wyciągnęłam z szafy płócienną torbę z długim paskiem kupioną na wakacjach podczas wycieczki na warsztaty historyczne. Prosta, starannie wykończona, szyta przez garstkę historycznych zapaleńców. Nie, nie można porównywać jej do kolorowego shoppera z sieciówek, ale ma w sobie ducha, wspomnienie, znaczenie.

Na półce kilkanaście numerów mojego ulubionego miesięcznika (zarzuciłam kupowanie na bieżąco, póki nie przeczytam). Wśród lektur kilka pozycji kupionych na wyrost. Zresztą, w bibliotece i biblioteczce znajomych też widziałam kilka ciekawych tytułów… Nie wspominając już o kartonowym pudle, w którym czekają kolejna dwie książki z Dyskusyjnego Klubu Książki.

Kiedy moja córeczka była mała, kupowałam niewiele ubrań bo absolutnie nie miałam do tego głowy. Przy małym dziecku większość czasu spędza się na dywanie czy w piaskownicy na placu zabaw a małe łapki często pełne są czegoś kleistego i na stałe brudzącego…  Teraz jednak mam już pełną szafę – czy potrzebuję więcej?  

Wyciągam też biżuterię i ulubione kolczyki, których nie nosiłam przy małym, dostrzegającym każde świecidełko dziecku.

Pora cieszyć się z tego, co mamy. A przede wszystkim dostrzec to i docenić. I nie chodzi tu tylko o przedmioty.