Ogrodnictwo - powrót do natury i tradycji

T

eraz, kiedy mój syn więcej czasu spędza w domu uczę go podstaw ogrodnictwa. To  powrót do korzeni, dawnych czasów, czerpanie z nauczania domowego i przekonania, że nasze życie jest nieustannym doszkalaniem się – wystarczy rozglądać się, wysuwać wnioski, być uważnym i pokornym (czyli wiedzieć, że jeszcze niewiele się wie – a może nawet prawie nic). Czyta się więc teksty i słucha ludzi mądrzejszych od nas a potem pozostaje już tylko wciśnięcie życiowego ENTER. I gotowe. Czy zadziała?

Jest więc przesadzanie, sianie i podlewanie. Wybieranie odpowiedniego stanowiska, kopanie i pielęgnacja. Co chcę mojemu uczniowi przekazać? Posłużę się w tym momencie cytatem z książki Robina Sheltona pt. „Czas na działkę”:

„Moje działania kłóciły się ze szkołą myślenia <nie można dostać czegoś za nic>, czyli musiałem gdzieś pobłądzić. <A zatem biorę jedną z tych garbatych, wydzielających ostrą woń, zawiniętych w pergamin bryłek materii organicznej, wpycham do ziemi, zapewniam im odpowiednie nawodnienie i za kilka miesięcy mogę wykopać osiem do dziesięciu razy więcej, niż posadziłem>. Czysta magia.”

Piszę teraz tekst o ziołach, po raz kolejny sięgam więc do literatury. Porady, mity, zastosowanie i właściwości. Setki lat zbierania doświadczeń i wiedzą zaprzepaszczona w przeciągu jednego, czy może dwóch pokoleń. Uczę się więc na nowo – wrzucam świeże listki i kwiaty stokrotki do imbryczka z sitkiem. Zaparzam z imbirem i niekiedy, dla przyjemności, dodaję miód. Szukam ciekawych legend, odrobiny tradycji i historii.

Tak bardzo mnie to zainspirowało, że ten rok w ogrodzie będzie właśnie „ziołowy”. Często tak właśnie robię – poświęcam sezon wegetacyjny jakiejś konkretnej roślinie albo grupie roślin. Wyjątkowo się na niej skupiając i starannie wprowadzając do ogrodu. Nie chcę zapanować nad naturą, lecz osiągnąć tę chwiejną równowagę między kontrolowaniem jej a jednocześnie pozostawianiem jej pewnego marginesu wolności. Szukam więc miejsc, gdzie mogą rosnąc kolejne zioła – być może wkradną się w niewykorzystywane dotąd zakamarki i utworzą pachnące zakątki. Mam nadzieję, że dobrze poczują się w nowym miejscu, trochę nad nim zapanują i rozrosną w sposób nie do końca przeze mnie zaplanowany.

Rozsadzam najpierw te, które mam – melisa z własnego ogródka smakuje przecież najlepiej a teraz właśnie jej liście są wyjątkowo świeże i błyszczące. Planuję posadzenie arcydzięgla  (sadzonki dostępne w maju) i czosnku niedźwiedziego (jesienią). Może nowe odmiany mięty? Robię eksperyment z pietruszką  - sieję ją choć wiem, że długo przyjdzie mi czekać aż wzejdzie. Rukola, odkąd uciekła z pojemnika, miewa się świetnie a szpinak nowozelandzki zajmie miejsce przy beczce z wodą deszczową (w tamtym roku udał się świetnie).  Dziurawiec, bluszczyk kurdybanek, mniszek lekarski i krwawnik rosną u mnie „na dziko”. Tymianki, szałwia, oregano i lawenda ozdabiają zakątki ziołowe a lubczyk rozrasta się przy domu… Nagietki dbają same o siebie, wyziewając się co roku. Czy tak samo stanie się z ogórecznikiem? Wprowadziłam go do ogrodu w zeszłym sezonie – jednak na wszelki wypadek wetknę w ziemię jeszcze kilka okrągłych nasionek.

Po pracach ogrodowych biorę kartkę i planuję. Chcę aby mój ogród jeszcze bardziej tętnił życiem. Teraz pora na herbatkę melisową.