Odkrywanie krajobrazu

Przeczytałam ostatnio książkę „Hajstry. Krajobraz bocznych dróg” Adama Robińskiego i tym samym powróciłam do tematu wędrowania oraz poznawania tego, co z pozoru zwyczajne i mało egzotyczne. Pomyślałam o krajobrazie w mojej najbliższej okolicy – nie tylko tym, który wciąż się zmienia, ale również i o tym, który wkrótce na zawsze zniknie z mapy tego świata (budowa nowej drogi) i zapragnęłam uwiecznić go w fotografii.

„Dla Herzoga chodzenie to jedyny słuszny sposób obcowania z krajobrazem. Swoim studentom powtarza, że świat otwiera się tylko przed tymi, którzy to robią. Jego talizmanem jest znoszony plecak ze skóry, który dostał od umierającego Bruce’a Chatwina, znanego pisarza i piechura”.

Co ciekawe, poznaję swoją okolicę od kilku dobrych lat – jeżdżę na rowerze, spaceruję, zaglądam we wszystkie możliwe dziury a wciąż odkrywam nowe światy, które jakimś cudem schowały się „za rogiem”.

Myślę również o fotografowaniu rodzinnej codzienności – tej zwykłej i z pozoru nieistotnej. Za kilka lat nasze wywołane (!) zdjęcia staną się prawdziwym rarytasem, przypomnieniem świata, którego już nie ma. Uruchomią również lawinę skojarzeń i powiązań zwracając nam tym samym miniony czas.

Zachęcam więc do fotografowania, wywoływania zdjęć i przechowywania ich w albumach a jak tylko choroba wypuści mnie z objęć łóżka sama wybiorę się z aparatem w boczne drogi i dróżki.

„Na mapie projektowanej ekspresówki gruba szara kreska przecinała las po łuku. Dzięki temu wymijała szpital psychiatryczny w Zagórzu. Potem spadała ze skarpy wprost w objęcia starej drogi lubelskiej. Tego dnia jeszcze parokrotnie mijaliśmy przyszłą obwodnicę. Widzieliśmy grube dęby, które wkrótce miały jej się pokłonić, połacie jałowca, które miały zginąć pod nasypem, pojedyncze domy, których właściciele lata temu postawili nie na tę działkę, co trzeba”.

[Cytaty pochodzą z książki: „Hajstry. Krajobraz bocznych dróg”, Adam Robiński]