Kultura herbaty

Kakuzõ Okakura (japoński eseista i erudyta) nazwał kulturę herbaty herbatyzmem i napisał: „Herbatyzm jest kultem piękna, które daje się odnaleźć w codziennej, szarej egzystencji. Wdraża nam poczucie czystości i harmonii, tajemnicę wzajemnej życzliwości i romantyzmu ładu społecznego”. 

Pijemy ją dla zaspokojenia pragnienia, z przyzwyczajenia, w przerwie w pracy. Można do tego zwyczaju dodać trochę romantyzmu i podać ją w pięknej zastawie. Starannie zaserwowana stanie się sztuką, którą na dodatek możemy się podzielić z innymi.

Niezwykłą przyjemność sprawia mi parzenie zielonej herbaty Lnng China – Smocze Źródło. Zieloną herbatę piję tylko latem i to w upały ponieważ wychładza ona organizm. Przyrządzam ją z całą pieczołowitością: czekam aż woda ostygnie do temperatury 75°C co zajmuje około 8-10 minut, zalewam powoli długie wąskie liście i czekam 2 minuty aż się zaparzy (używam do tego małej klepsydry przywiezionej przez dziecko z wycieczki szkolnej). Wydaje się, że zajmuje to tak dużo czasu, że aż staje się prawdziwym ceremoniałem, ziarenko do ziarnka (w owej klepsydrze) – czas płynie przez wąską szczelinę.

Ten moment wyrwany z biegu zamienia się w magiczną chwilę refleksji przy parującej wodzie. Można wtedy odsapnąć i chociażby skoncentrować się na oddechu. Taki rytuał – powrót na ziemię.